Lieve mensen,
Vanmorgenvoelde ik me onrustig er woelde iets in mij.
Ik wil dat graag met jullie
delen. Toen ik nog een kind was, heb ik steeds opnieuw mijn neus moeten stoten,
tegen de onverbiddelijkheid van mijn moeder.
Nu weet ik dat zij een van de
mensen was, die mij heeft laten zien, wat niet bij mij hoorde. Maar in die
tijd, ben ik mijzelf gaan beschermen door aanpassing.
Zij liet mij voortdurend,
vanuit haar eigen schuldgevoel vanuit haar jeugd, weten dat ik alles fout deed
en slecht was. En omdat ik zo graag ‘goed’ wilde zijn, deed ik alles wat zij
van mij verlangde en nog meer.
Ik deed zo mijn best, omdat ik voelde dat het
bij mijn moeder zat, deze gevoelens en ik leed met haar mee, ik voelde wat zij
voelde en begreep.
En daarom deed ik mijn uiterste best om het haar naar de zin
te maken. Natuurlijk was de waardering gering, want zij ging zich daardoor nog
meer schuldig voelen om dat ik zo mijn best deed voor haar.
En zo ontstaat een
vicieuze cirkel waar zij, nog ik als kind, doorheen kon breken. Elke zondag
naar de kerk, zelfs twee keer en uiteindelijk ging ik erin geloven dat ik, zo
slecht als ik was, wel in de hel moest belanden en kreeg nachtmerries waar ik
in gehaald werd door de duivel.
Ik kon daar met niemand over praten, want dan
zouden mensen zich van mij afkeren als ze merkten hoe slecht ik was. Zelfs mijn
vader wist hier niets van.
En mijn enige zus verzette zich op een heel andere
manier tegen mijn moeder en voelde zeker niet met haar mee.
Ik voelde me
doodongelukkig en door God in de steek gelaten, want zo slecht als ik was, zou
Hij toch ook niets met mij te maken willen hebben.
Met achttien jaar ging ik
trouwen, niet omdat het een ‘moetje’ was maar om uit huis te zijn. Niet wetende
dat ik een man in mijn leven kreeg die mijn moeder verving in veel opzichten en
alles ging gewoon verder.
Zeker mijn straf, dacht ik. We kregen 2 kinderen en
na dertien jaar huwelijk was ik zover dat ik voor mezelf durfde te kiezen, niet
wetende hoe. Wel weet ik nu, dat de vader van mijn kinderen net zo ongelukkig
was met mij als ik was met hem.
Ik was ruim dertig toen ik eindelijk langzaam
maar zeker de weg naar mezelf vond. Ik keerde me van de kerk af en gaf die de
schuld van mijn gevoel van slecht zijn. Dat werkt natuurlijk niet.
Na veel
omzwervingen en menige zijweg in mijn leven leerde ik mijn tweede man kennen en
wij trouwden. Maar na een jaar wilde hij niet meer leven en maakte er een eind
aan.
Uiteindelijk ben ik een week in een klooster beland in Heeswijk Dinther,
waar ik een midweek heb gehad voor mensen die te maken hadden gehad met
zelfdoding.
Wat een openbaring!! Prachtig,
deze week, voor zover je dit zo kunt noemen. Het heeft mij goed geholpen.
En
eindelijk gaf ik bakzeil en draaide me helemaal om in mijn leven. Ik begon aan
zelfverantwoording.
Allemaal boeken gelezen,
workshops gedaan, maar uiteindelijk heb ik het zelf gedaan. Door dit alles ben
ik de vrouw die ik nu ben en daar houd ik veel van en we kunnen ook heel goed
samen door een deur.
Mijn derde man ben ik nu bijna tien jaar mee getrouwd en
ik houd zielsveel van hem. Hij kwam in mijn leven toen ik alles had laten gaan
wat betreft, hoe een relatie moet zijn en wat de ander mij zou ‘moeten’ bieden.
Ik hoop, lieve mensen, dat jullie je hierin kunnen vinden of een
stukje, of dat jullie het op een of andere manier kunnen toepassen in je leven.
Mijn leven in vogelvlucht laat
zien dat God MIJ niet in de steek heeft gelaten, maar IK God en dat ik als de
totale Liefde die ik ben, heel goed uit mijn strijd-tijd ben gekomen.
En dat is wat ik jullie ook
toewens,
In Liefde, Martha
