Mijn zoon

Mijn zoon,

Heel veel hebben wij samen mee gemaakt. Heel veel heb ik jou doorgegeven wat mij doorgegeven is door mijn ouders. Schuldig heb ik mij gevoelt en door dit schuldgevoel ben ik vergeten om je heel iets belangrijks mee te geven. Namelijk, respect naar elkaar toe. Maar ik besefte toen niet wat ik nu wel weet, dat jij heel weinig respect voor mij voelde, omdat ik niet de moeder voor jou kon zijn, die jij wilde dat ik was. Ik kon niet voldoen aan het beeld dat jij van mij had en misschien nog wel hebt. Als ik je op enige wijze gekwetst heb, dan spijt mij dat, maar ik weet nu dat ik gehandeld heb met de kennis en wijsheid die ik toen had. Ik hield en houd nog steeds heel veel van jou. Je bent nu 43 en ik heb jou al bijna een jaar niet gezien of gesproken. Ook mijn kleinzoon, jouw zoon, heb ik afstand van ‘moeten’ nemen, omdat ik dit kleine ventje niet tussen ons in wenste te zetten. Vorig jaar omstreeks deze tijd kwam jij bij ons om onze kleinzoon voor een logeernachtje te brengen. Als uit het niets begon jij tekeer te gaan en tegen mij te schreeuwen. En hoe harder jij tekeer ging hoe rustiger ik werd. Ik besefte al snel dat jij je eigen frustratie en opgehoopte woede en verdriet op mij botvierde. Je was helemaal buiten jezelf. Je neus was maar een klein eindje van mij verwijderd en in je ogen las ik alles wat je bezig hield en dat was niet wat je allemaal zei. Kort en bondig en heel rustig heb ik je gezegd, toe ik even de kans kreeg, dat ik wilde dat je ging. Dat heb ik enige keren nodig gehad te herhalen en eindelijk ging je, nam je zoon mee, die alles mee had gekregen en als een verschrikt vogeltje naar de auto rende. Wist nog even aan mij te vertellen dat je twijfelde aan mijn Liefde voor jou, maar uiteindelijk ben je vertrokken en ik heb zeker een paar weken nodig gehad om dit alles te verwerken. Wat wilde mij dit alles vertellen? Wat kon en mocht ik van dit alles leren. Heel veel tranen en nachten van wakker liggen en hulp en inzicht vragend, wist ik het. Ik was en ben op het punt in mijn leven gekomen waarop ik met respect behandeld wilde worden en dat was niet gebeurd. Maar, besefte ik, ik had het je ook niet meegegeven. Ik mocht gaan beseffen dat vanaf dit bewogen moment jij je eigen weg had te gaan, zonder mij. Het heeft me veel geleerd en ik weet dat het allemaal goed is zoals het is. Ik hou heel veel van je en heb ook altijd heel veel van je gehouden en zal dat ook blijven doen, maar jij mag zelf bepalen wanneer jij weer terug komt, maar dan wel met respect voor je moeder, schat.

Jij bent hier altijd welkom, maar in mijn Hart wonen doe je al, voor altijd. Ik wens je veel Liefde, Licht en Kracht en jij bent maar een gedachte bij mij vandaan.

Liefs,   Mamsie

Ik ben niet boos op jou
Ik ben nooit boos op jou geweest
Ik ben enkel in gevecht met jouw ego
Dat wat jij helemaal niet bent
Dat wat jou in de macht heeft
Dat wat jouw hart heeft doen laten verstenen
Ik hou van jou
Meer dan jij ooit zult beseffen
Ik hou van jouw Ziel
Dat waar ik mee verbonden ben
Jouw Ziel vraagt mij om hulp
Jouw ego blokkeert de weg
Maar ik ben niet boos op jou
Ik ben nooit boos op jou geweest
Ik ben net zoals jij verdrietig
En ik ben net zoals jij bang
Bang voor de angst
Dat, alle wegen naar Liefde blokkeert

@ Bron van Wijsheid

Compassie

Mijn lieve mede Lichtdragers voor de Nieuwe Aarde,

Ik kies ervoor mijn ervaringen van deze nacht met jullie te delen.

En spreek daarbij de hoop uit dat mijn delen vele Harten met hun Zielen mogen verenigen, allemaal op eigen unieke manier.

Al heel lang droomde ik steeds opnieuw hetzelfde ‘soort’ droom.

Niet te omschrijven welke beelden, maar wel het gevoel wat heel diep zat. Een heel diep gevoel van ‘vergeten’ en ‘willen’ en ‘moeten’ en ‘niet lukken’ en heel diep ‘verzet’! Een wirwar van gevoelens die ik simpel weg NIET wilde doorvoelen! Maar NU voelde ik, nadat ik er weer eens van wakker geworden was, als verzet, dat ik er doorheen mocht gaan voelen. En dat ik geen andere keus meer had dan erin te duiken, ondanks mijn weerstand. Anders zou ik blijven zitten waar ik zat. Er werd mij in het oor gefluisterd, dat er geen andere mogelijkheid was dan de tunnel, zo voelde het, in te gaan, maar ik zou worden vergezeld en hoefde het beslist niet alleen te doen.

Dit heeft mij de moed gegeven om te gaan zitten in het gevoel en het te laten gebeuren, wat het ook was. En de reis begon.

Het ‘pad’ werd steeds smaller en enger en de emoties werden een scala aan overlevingstechnieken, verdedigingstechnieken en de wetenschap werd mij aangereikt dat het allemaal illusie was. Dat gaf mij de Kracht en moed om het proces verder te laten gaan.

Hele intense gevoelens van haat, moordende intense haat, doortrapte gevoelens van overlevingsrollen die ik allemaal doorspeelt heb om te overleven. Maar ook een vertraptheid, vernedering en een scala van verdriet en verlatenheid. Niet te beschrijven, maar toch kreeg ik de moed om verder te gaan, als toeschouwer in de wetenschap dat het allemaal illusie was. En mijn verdere reis voelde steeds meer aan, alsof ik door een steeds nauwer wordend geboortekanaal ging. Af en toe voelde ik dat mijn hele lichaam in elkaar verstijfde.

Waar ik uiteindelijk bij uitkwam, was bij Adam en Eva en ik wist dat ik het symbool van Eva was. Van het vrouwelijke, van de verraadster en verleidster tot in het diepst van mijn wezen. En dat daar mijn diepste gevoelens van niet voldoen, niet goed genoeg zijn enzovoorts, vandaan kwamen. Ik doorvoelde het en ik voelde dat ik daar begonnen was mijn zelfverdedigingsmechanisme als een dikke jas aan te trekken. Ik doorvoelde het besluit om zonder Onze Vader verder te gaan, maar begon dit, na dit besluit, te vergeten. En baarde kinderen in hevige pijnen en voelde tegelijkertijd dat ik ‘iets’ was kwijt geraakt, maar wist niet meer wat het was en dat maakte dat ik iets van het verre verstopte ‘schuldgevoel’ overbracht op mijn kinderen, die het ook weer hebben doorgegeven. En zo ontstond mijn ‘aandeel’ in de illusie. En diep van binnen haatte ik mijn man, voor het feit dat hij ervoor had gezorgd dat ik in hevige pijnen kinderen baarde. Maar dat gaf weer een hevig schuldgevoel, dat ik diep wegstopte onder mijn zelfverdedigingsmechanisme. En dit mechanisme ging vaak over in overlevingsmechanisme waardoor ik gevoeld heb dat het in hetzelfde mechanisme zat.

Nog heel veel roerselen kwamen naar boven, allen deel van de illusie en een steeds dieper wegzakken in de drab van het verdedigen en overleven, zonder ‘zichtbare’ uitweg uit de modderpoel en met een diep gevoel van wanhoop.

Ineens werd mij aangereikt dat ik in het geboortekanaal zat van de illusie naar Het Nieuwe Paradijs op Aarde. En dat de geboorte had ingezet. En ik ben het kanaal, met alle gevoelens van dien, doorgegaan. Heb gevoelt wat een baby voelt die door dit nauwe kanaal gaat. En heb daar een diep mededogen in ontwikkeld. Hoe verder ik erdoor kwam, hoe lichter het werd. Ook voor mezelf heb ik een diep gevoel van mededogen meegekregen voor het doorleven van de illusie. Ik mag er nu honderd procent zijn en kan het gevoel niet anders omschrijven als een opnieuw geboren zijn.

Ik ben deze hele reis geen moment alleen geweest, want dan zou ik het niet hebben gedurfd, dit aan te gaan. Ik heb deze reis in mijn uniekheid gedaan voor mezelf, mar ‘weet’ dat wat ik voor mezelf doe, voor al mijn medereizigers op aarde heb mogen doen. Ik ‘weet’ dat er velen klaar voor waren ook deze geboorte door te maken, maar dat hoeft niet meer. Je zult voelen dat wij AL-EEN zijn. In al onze uniekheid zullen wij allen ons pad gaan en de weg terug vinden op onze eigen unieke manier. Dit is mijn unieke pad en ik ‘weet’ dat ik een stukje heb mogen gaan voor jullie allen, zodat jullie mogen volgen op jullie eigen unieke manier.

Onderweg door het geboortekanaal heb ik mijn Ziel terug gevonden en mee mogen nemen, terug naar mijn Hart. Mijn Ziel heeft mij, weet ik nu, vaak de goede weg gewezen, maar ik kon er (nog) niet bij maar nu is mijn Ziel verenigd met mijn Hart en ik houd onvoorstelbaar veel van mezelf, vol mededogen. En dus ook van jullie vanuit mijn Ziele-Hart naar dat van jullie en van alles wat leeft en Moeder Aarde. Ik heb mogen volbrengen dat jullie dit geboortekanaal veel gemakkelijker en op eigen unieke wijze zullen doorgaan, of misschien is het wel helemaal niet nodig.

Leef vanuit je tenen, heb Lief vanuit het diepst van je Wezen, geloof en vertrouw dat alles zich volgens plan ontvouwd en verwelkom het Nieuwe Paradijs op Aarde.

Bedankt mijn Liefdevolle Schepper van Al Wat Is

Bedankt mijn liefdevolle Verrezen Meesters

Bedankt mijn Liefdevolle Hogere Lichtwezens

Bedankt mijn Liefdevolle Gidsen

Bedankt mijn Liefdevolle Ziel en mijn Hart voor de vereniging

Bedankt mijn Liefdevolle Hogere Zelf

Bedankt mijn liefdevolle Moeder Aarde

Bedankt mijn liefdevolle mede Lichtdragers op Aarde

Dit alles mag nu integreren in mijn lichaam en ik zal goed voor mijn lichaam zorgen en het de rust geven die het vraagt.

In overstromende Allesomvattende Liefde,       Martha